Μια αληθινή ιστορία ελπίδας!

ΤΟΥ: 

ΔΗΜΗΤΡΗ 

ΓΑΛΑΜΑΤΗ 

Το πρωί της περασμένης Παρασκευής η Λία, μια γυναίκα από τη Γεωργία, που βρίσκεται εδώ και δέκα περίπου χρόνια στη χώρα μας και μας βοηθά σε δουλειές του σπιτιού, μας τηλεφώνησε μέσα στα κλάματα και μας ενημέρωσε ότι θα πρέπει να πάει στο νοσοκομείο Παπανικολάου άμεσα, καθώς δέχτηκε ένα τηλεφώνημα από έναν γνωστό της, που της μετέφερε τη θλιβερή είδηση του θανάτου ενός θείου της, στη διάρκεια προγραμματισμένης εγχείρησης καρδιάς. Η κοπέλα έδειχνε πελαγωμένη και μέσα στον ανείπωτο πόνο της ένιωσε φόβο, αλλά και αδυναμία διαχείρισης του όλου θέματος, γι αυτό και χωρίς να το πει, έδειξε πως είχε ανάγκη της συνδρομής μας. 

Κάπως έτσι λοιπόν, βρέθηκα γύρω στις έντεκα το πρωί στο Νοσοκομείο Γ. Παπανικολάου, στο Ασβεστοχώρι Θεσσαλονίκης και περίμενα τη Λία, η οποία στο μεταξύ είχε ξεκινήσει να ανέβει με το αστικό λεωφορείο. Θέλοντας να αξιοποιήσω το διάστημα μέχρι την άφιξή της, επιχείρησα να πληροφορηθώ επισήμως τι ακριβώς είχε συμβεί, καθώς οι λυγμοί της, αλλά και τα κακά Ελληνικά της, δεν μου επέτρεψαν να αντιληφθώ πλήρως κάτι περισσότερο, πέρα από το γεγονός της...απώλειας του θείου της. Πήγα για το σκοπό αυτό στο γραφείο κίνησης του νοσοκομείου, έδωσα τα στοιχεία του ανθρώπου και ανέμενα ενημέρωση, αλλά κυρίως οδηγίες για τις από εκεί και μετά ενέργειες. Ο πολύ ευγενικός υπάλληλος του γραφείου κίνησης επικοινώνησε με τη γραμματεία της καρδιοχειρουργικής κλινικής και δίνοντας τα στοιχεία του ανθρώπου ρώτησε που ακριβώς βρίσκεται εκείνη τη στιγμή, προκειμένου να ξεκινήσει η προβλεπόμενη εκ του νοσοκομείου διαδικασία, σε αντίστοιχες περιπτώσεις απώλειας ανθρώπων. Ξαφνικά τον βλέπω να αλλάζει χρώμα και με δυσκολία να εξακολουθεί να κρατά το τηλέφωνο στο χέρι. Γυρίζει, με κοιτάζει και παγωμένος με ρωτά: «Σίγουρα ο άνθρωπος που αναζητάτε έχει πεθάνει; Από τη γραμματεία της καρδιοχειρουργικής μόλις με ενημέρωσαν πως είναι αυτή τη στιγμή μέσα στο χειρουργείο και η επέμβαση είναι σε εξέλιξη. Καλύτερα να πάτε άμεσα εσείς από εκεί». Καθώς δεν ήξερα περισσότερες πληροφορίες τον ευχαρίστησα και έφυγα προς την πύλη του νοσοκομείου αναμένοντας τη Λία, που από λεπτό σε λεπτό θα έφτανε. Περιμένοντάς την ομολογώ πως ένιωθα πολύ περίεργα. Στην πραγματικότητα δεν είχα συνειδητοποιήσει τι ακριβώς είχε συμβεί. Φτάνοντας σε λίγο η Λία, της ζήτησα να γίνει λίγο πιο αναλυτική , αφού πριν την καθησύχασα λέγοντας της πως, από όσα έμαθα, ο θείος της είναι τελικά εν ζωή, αλλά είναι αυτήν την ώρα στη διαδικασία μιας πολύ δύσκολης επέμβασης με αβέβαιο αποτέλεσμα. Καθώς πηγαίναμε προ της καρδιοχειρουργική με ενημέρωσε λοιπόν ότι ο θείος της ο Γιώργος είναι πόντιος παλιννοστήσας από τη Γεωργία, βρίσκεται στην Ελλάδα πάνω από είκοσι χρόνια, δούλεψε και βγήκε στη σύνταξη εδώ, ζει σε ένα χωριό κοντά στη Θεσσαλονίκη μόνος του πια , αφού για λόγους που ούτε μου είπε, ούτε και ρώτησα, η οικογένειά του είχε σκορπίσει από χρόνια σε Ρωσία, Γεωργία και Κύπρο. Μου είπε επίσης ότι έχει διαγνωσμένο καρκίνο και σε προληπτικό έλεγχο, πριν ξεκινήσει τις χημειοθεραπείες, οι γιατροί του συνέστησαν να αποκαταστήσει πρώτα κάποιες σοβαρές βλάβες που εντόπισαν στην καρδιά του και μετά να τις ξεκινήσει. Έτσι βρέθηκε την περασμένη Τρίτη για έλεγχο καρδιάς στο Παπανικολάου και άμεσα, την Παρασκευή, οι υπεύθυνοι του νοσοκομείου και οι γιατροί, τον εισήγαγαν στο χειρουργείο για την εν λόγω επέμβαση. 

Στο μεταξύ έχουμε φτάσει στη γραμματεία της καρδιοχειρουργικής. Ήταν ήδη δώδεκα το μεσημέρι. Έχουμε απέναντι μας τη γραμματέα, μια ευγενέστατη υπάλληλο , η οποία αφού της είπαμε για ποιο άτομο ενδιαφερόμαστε, μας ενημέρωσε ότι είναι στο χειρουργείο από τις οκτώ το πρωί, ενώ στη διάρκεια της επέμβασης παρουσίασε σοβαρές επιπλοκές και έκανε ανακοπή και όλη η ομάδα των γιατρών και των νοσηλευτών αυτήν την ώρα δίνουν τη μάχη της ανάταξης και επαναφοράς του. Μας είπε επίσης ότι ο επικεφαλής της ομάδας, γύρω στις δέκα, βγήκε από το χειρουργείο και αναζήτησε κάποιον για να ενημερώσει, αλλά δεν βρήκε κανέναν συγγενή, παρά μόνο έναν άνθρωπο, που του συστήθηκε ως γείτονας του ασθενούς, που τον έφερε στο νοσοκομείο με το αυτοκίνητό του, που μάλιστα δεν μιλούσε καλά ελληνικά. Στον άνθρωπο αυτό λοιπόν έγινε η πρώτη ενημέρωση για τις δυσκολίες της επέμβασης κι εκεί κατάλαβα ότι κάπως έτσι έφτασε τελικά στη Λία η «είδηση» της απώλειας του θείου της. 

Στη συνέχεια πήγαμε έξω από το χειρουργείο και αναμέναμε νέα ενημέρωση. Η ώρα είχε πάει περίπου μία και θεωρώντας ότι δεν είχα πια κάτι σημαντικό να προσφέρω χαιρέτησα τη Λία και το γείτονα του ασθενούς και της ζήτησα να με κρατά ενήμερο για την όλη εξέλιξη. Γύρω στις τέσσερις το απόγευμα μου τηλεφώνησε και με ενημέρωσε ότι η επέμβαση μόλις τελείωσε, ο θείος είναι σε βαριά κατάσταση, αλλά εν ζωή και μεταφέρθηκε στην εντατική μονάδα θεραπείας.

Μια ομάδα λοιπόν, γιατρών, νοσηλευτών και άλλων συνεργατών της καρδιοχειρουργικής πτέρυγας ενός νοσοκομείου, μια Παρασκευή, δίνουν τη μάχη για οκτώ και πλέον ώρες, να κρατήσουν στη ζωή έναν μοναχικό, εβδομηντάχρονο, καρκινοπαθή, παλιννοστήσα, που δεν τον περιμένει έξω από το χειρουργείο κανείς, παρά μόνο ένας γείτονας, που απλώς τον μετέφερε εκεί με το αυτοκίνητό του. Κάνουν το καθήκον τους και δίνουν πραγματική αξία και υπόσταση σε αυτή καθεαυτή την ίδια τη ζωή. Και το κάνουν χωρίς να έχει πέσει κάποιο τηλέφωνο από ψηλά για να προσεχθεί ο ασθενής, χωρίς να υπάρχει οικονομικό δέλεαρ, χωρίς εν τέλει να υπάρχει κάποιος να τους πει ένα ευχαριστώ, για το ότι κράτησαν στη ζωή ένα αγαπημένο τους πρόσωπο. Έδειξαν πως όλες εκείνες οι ώρες ήταν γι αυτούς μια μυσταγωγία και το μόνο που τους ενδιέφερε ήταν να κερδίσουν τη μάχη με το θάνατο, να κρατήσουν ζωντανό έναν άνθρωπο, έστω κι αν δεν ανέμενε κανείς έξω να μάθει γι αυτόν. 

Σκέφτομαι με αφορμή αυτήν την ιστορία πως τελικά υπάρχει ακόμη φως στα χρόνια μας, πως κάτι έχει απομείνει ακόμη όρθιο, σε αυτή την ισοπέδωση των πάντων, που όλοι μας βιώνουμε για χρόνια. Έχω πολλές καλές στιγμές να θυμάμαι από συμβάντα με συγγενικά ή φιλικά μου πρόσωπα στο χώρο της υγείας. Παρόμοια όμως περίπτωση, αυταπάρνησης και αίσθησης καθήκοντος, δεν έτυχε ούτε να ζήσω, ούτε να ακούσω, όλα αυτά τα χρόνια, αν και είμαι σίγουρος πως υπάρχουν.

Ως ελάχιστη πράξη ανταπόδοσης επέλεξα να κάνω γνωστή αυτή την αληθινή ιστορία στους οικείους μου, στους φίλους μου και τώρα στους φίλους εδώ στο fb. Να τους μεταφέρω το θαυμασμό μου για αυτούς τους ανθρώπους, ειδικά στους καιρούς μας, όπου καθώς λέει ο ποιητής: «σήμερα εάν δεν έχεις τίποτα να κερδίσεις από αυτό που κάνεις, σε κοιτάζουν όλοι με ανοιχτό το στόμα». Δεν γνωρίζω το όνομα κανενός εξ αυτών, ούτε καν το όνομα του επικεφαλής καρδιοχειρουργού της επέμβασης. Από την ενημέρωση της γραμματέως κάποια στιγμή ξεχώρισα ένα όνομα: «ο κύριος Καραϊσκος θα σας ενημερώσει» κι έτσι έχω την εντύπωση πως μάλλον αυτό είναι το σωστό όνομα του επικεφαλής καρδιοχειρουργού.

Τα ΜΜΕ νομίζω πως πρέπει να ρίξουν τους προβολείς τους σε τέτοιες περιπτώσεις, να αναδείξουν τα όποια καλά πρότυπα εξακολουθούν να υπάρχουν, ιδίως δε όταν αυτά εντοπίζονται στον ευαίσθητο χώρο της υγείας. 

Η πολιτεία επίσης, σε κάθε της μορφή, θα πρέπει να αγκαλιάσει και να στηρίξει αυτά τα παραδείγματα. Να τα αναδείξει σε υποδείγματα και να χτίσει πάνω τους.

ΥΓ: Σήμερα ο κύριος Γιώργος έχει ξυπνήσει και είναι από χθες το απόγευμα εκτός εντατικής σε κανονικό δωμάτιο…

Καλά Χριστούγεννα και καλές γιορτές, σε όλους μας!!

 facebook  (Dimitris Galamatis)